Dalam lima tahun selepas capai tahap professional, Jepun telah berjaya melangkah ke Piala DuniaBUAH fikiran ini adalah lanjutan daripada tulisan saya yang diterbitkan di ruangan Forum Utusan Malaysia bertajuk 'Swastakan bola sepak negara' bertarikh 12 Disember 2008.
Dalam ruangan itu, saya telah mencadangkan agar Kementerian Belia dan Sukan (KBS) dan Persatuan Bola Sepak Malaysia (FAM) membuka laluan kepada pihak-pihak swasta terlibat dalam membangunkan sukan nombor satu di dunia ini.
Bagi menyambung dan memberi gambaran lebih jelas tentang idea ini dan bagaimana ia mungkin boleh diaplikasikan di negara kita, saya telah membuat sedikit kajian tentang sistem bola sepak yang di amalkan di negara Jepun.
Untuk pengetahuan semua, negara Jepun telah mencapai tahap profesional pada tahun 1993 dan pada tahun 1998, negara Jepun telah menjejakkan kaki ke pusingan akhir Piala Dunia yang berlangsung di Perancis buat kali pertama.
Dalam masa lima tahun selepas mencapai tahap professional, Jepun telah pun berjaya melangkah ke Piala Dunia. Mungkin kita patut mencari apakah resepi yang digunakan oleh negara Matahari Terbit itu sehingga sukan bola sepak berkembang dengan begitu pesat dan cepat sekali.
Di Jepun, penglibatan syarikat-syarikat besar dalam sukan bola sepak adalah begitu aktif sekali. Kelab-kelab bola sepak yang utama pada asalnya ditubuhkan oleh syarikat-syarikat gergasi untuk bersaing dalam liga-liga tempatan di negara itu.
Bagi yang mengikuti J-League, sekadar menyebut beberapa nama, pasukan-pasukan seperti Urawa Reds, Kashima Antlers dan Jubilo Iwata, adalah masing-masing ditubuhkan oleh syarikat Mitsubishi Motors, Hitachi dan Yahama Motors Corporation.
Seperti kebanyakan pasukan lain yang bertanding dalam liga itu, boleh dikatakan hampir kesemua yang bertanding adalah pasukan-pasukan yang ditubuhkan oleh syarikat-syarikat gergasi di sana.
Selama beberapa dekad, syarikat-syarikat ini telah banyak menyumbang kepada pembangunan bola sepak Jepun.
Apabila liga Jepun mula mendapat status profesional, syarikat-syarikat ini menjadi lebih proaktif dengan menubuhkan akademi-akademi bola sepak mereka sendiri dan mula membina jenama mereka sendiri melalui bola sepak.
Selain dari itu, mereka turut menyumbang kepada komuniti setempat apabila akademi-akademi dan kemudahan yang dibina bebas digunakan oleh masyarakat setempat dengan harga yang berpatutan.
Hasilnya, pasukan-pasukan tempatan menjadi kesayangan mereka walaupun berada di kedudukan corot.
Jepun, dalam meningkatkan mutu bola sepak mereka, amat mementingkan pembangunan bakat-bakat dari peringkat awal.
Tidak terhad kepada sukan bola sepak sahaja, sukan-sukan lain seperti bola keranjang, bola tampar dan sebagainya, kejohanan-kejohanan tempatan dari peringkat sekolah hinggalah kebangsaan diperbanyakkan.
Dalam sukan bola sepak sendiri, Liga Daerah diadakan di setiap daerah disertai pasukan-pasukan amatur hinggalah mereka berjaya ke liga utama.
Pasukan-pasukan yang kecil sememangnya tidak akan mampu bersaing dengan kelab-kelab profesional. Namun, di sinilah sebenarnya bakat-bakat baru digilap. Dari peringkat daerah ke negeri dan akhirnya ke peringkat kebangsaan.
Malaysia sebenarnya harus mendapat banyak pengajaran dari kejayaan Jepun memajukan sukan bola sepak mereka. Mereka amat mementingkan pencarian bakat dari akar umbi.
Kesedaran sosial syarikat-syarikat gergasi di sana untuk menyumbang kepada komuniti juga amat tinggi.
Ini berbeza dengan sikap syarikat-syarikat kita yang kebanyakannya hanya mementingkan keuntungan semata-mata dan kurang berminat untuk berkongsi kejayaan mereka dengan masyarakat setempat.
Pada pendapat saya, adalah belum terlambat untuk Malaysia mengikut jejak langkah Jepun dalam meningkatkan mutu bola sepak kita. Pertama, seperti yang telah saya cadangkan sebelum ini, iaitu dengan ‘menswastakan’ bola sepak kita.
Kita mungkin tidak boleh berharap syarikat-syarikat gergasi kita menubuhkan pasukan bola sepak baru dan menyisihkan persatuan-persatuan bola sepak negeri yang sedia ada.
Namun, kerajaan boleh menyediakan satu kertas kerja agar projek ini boleh dijalankan dengan syarikat-syarikat yang berpengkalan di negara kita mengambil persatuan-persatuan bola sepak negeri sebagai 'anak angkat'.
Dalam proses 'pengambilan anak angkat' ini, syarikat-syarikat ini sebagai 'bapa' berhak mengambil segala inisiatif dan keputusan yang perlu untuk memastikan 'anak' jagaan mereka 'membesar menjadi insan yang berguna'.
Saya berpendapat, tidak ada bapa yang sanggup melihat anak-anak mereka gagal. Mereka sudah pasti akan melabur agar anak mereka berjaya.
Dengan dana yang agak besar dimiliki oleh syarikat-syarikat ini, tidak mustahil pelaburan mereka akan membawa sesuatu yang positif kepada bola sepak negara.
Bola sepak kita juga asti lebih meriah dengan suasana baru yang bakal diwujudkan. Sekurang-kurangya itulah yang berlaku di Jepun apabila Liga mereka dinaik taraf.
Tidak perlu saya sebutkan di sini, syarikat-syarikat manakah yang harus dipujuk agar terlibat dalam projek ini. Kita mempunyai sejumlah besar syarikat-syarikat gergasi yang telah berjaya dalam pelbagai industri bukan sahaja di dalam negara, malah terkenal di seluruh dunia.
Walau bagaimanapun, adakah syarikat-syarikat ini akan melakukan ini semua tanpa mendapat ganjaran setimpal? Jika bersandarkan andaian bahawa mereka hanya mementingkan keuntungan, saya pasti mereka pasti tidak mahu. Di sinilah peranan KBS sebagai orang tengah mengambil tempat.
KBS atas kapasitinya di pihak kerajaan, boleh memikirkan mekanisma yang sesuai dan menarik agar syarikat-syarikat yang menyumbang kepada pembangunan bola sepak mendapat insentif-insentif atau keistimewaan tertentu dari kerajaan.
Umpamanya pengurangan cukai-cukai tertentu yang pastinya akan melegakan mereka. Insentif-insentif lain haruslah difikirkan oleh KBS untuk membuka jalan kepada projek ini.
Sebelum ini, terdapat beberapa syarikat-syarikat yang membentuk kelab-kelab mereka sendiri dan boleh dikatakan mereka agak berjaya.
Namun, di Malaysia umum mengetahui sentimen kenegerian masih tebal dan tidak hairan kelab-kelab ini tidak mempunyai sokongan ramai.
Kerana itulah, idea pengambilan persatuan-persatuan bola sepak negeri sebagai ‘anak angkat’ syarikat-syarikat gergasi merupakan satu kaedah yang sesuai dalam menjenamakan semula liga bola sepak Malaysia.
Kedua, FAM pula harus melebihkan tumpuan mereka kepada liga-liga tempatan. Jelas sekali, liga kita bermasalah. Format yang berubah-ubah, pemain-pemain yang kurang bertenaga dan suasana pertandingan yang begitu suram sekali.
Pertandingan-pertandingan bola sepak tempatan harus diluaskan lagi. Contohilah Jepun yang mengambil berat pertandingan-pertandingan di peringkat sekolah dan daerah-daerah.
KBS dan FAM sepatutnya belajar dan amalkan apa yang dipelajari dari Jepun. Bukan sekadar belajar, tapi tidak mengamalkan pun apa yang dipelajari.
Liga-liga kecil di Malaysia harus bermula di peringkat daerah lagi dan FAM harus pastikan liga-liga daerah ini berjalan lancar.
Saya berpendapat liga-liga daerah ini tidak memerlukan kos yang besar dan pemain-pemainnya tidak memerlukan status profesional pun.
Perlawanan pula boleh dijalankan di padang-padang sekolah atau padang-padang Majlis Daerah. Ini penting agar lebih ramai bakat-bakat baru dapat diketengahkan kerana kita mungkin tidak bersedia melibatkan anak-anak kita dengan bola sepak sehingga mengabaikan pelajaran mereka.
Sebenarnya jika secara serius, akademi-akademi bola sepak yang ditubuhkan perlulah bertanggungjawab memastikan pelatih-pelatih mereka tidak tercicir dalam pelajaran dengan menyediakan kelas-kelas tambahan dan sebagainya.
Sekurang-kurangya akademi-akademi kita dapat melahirkan pemain-pemain yang mampu berfikir dengan bijak. Bukan hanya belajar menendang, menanduk dan meggelecek sahaja.
Dalam satu rencana bertajuk ‘Di sebalik kehebatan Chelsea’ bertarikh 14 Disember 2008 yang disiarkan Mingguan Malaysia baru-baru ini, pasukan gergasi ini amat mementingkan pembangunan bakat-bakat baru dengan menubuhkan akademi mereka sendiri.
Di dalam akademi yang sama, pelatih-pelatih disamping mengasah bakat bermain bola sepak, mereka disediakan kemudahan lengkap untuk belajar. Jika sebagai pemain bola sepak mereka ‘tidak menjadi’, sekurang-kurangya pelajaran mereka tidak akan tercicir.
Malaysia mungkin masih jauh jika mahu mencapai taraf seperti Chelsea atau kelab-kelab Jepun yang rata-rata begitu kaya menubuhkan akademi-akademi yang begitu lengkap dengan segala kemudahan. Namun, jika kita langkah-langkah seperti ini tidak dimulakan, kita akan lebih jauh ditinggalkan oleh mereka.
Sebagai permulaan, libatkan mereka dalam bola sepak kita dengan membenarkan pasukan-pasukan negeri memakai jenama mereka dan mereka mempunyai kawalan terhadap pasukan itu. Apabila sistem ini diterima pakai di Malaysia, dengan sendiri segala-galanya akan berkembang.
Dengan penyertaan yang lebih besar pihak-pihak swasta, kita mungkin tidak akan layak ke Piala Dunia dalam masa dua ke tiga tahun lagi. Generasi pemain yang kita ada sekarang tidak mungkin mencapai sasaran tersebut dalam tempoh masa terdekat.
Tetapi, kita harus berfikir untuk lebih dari 10 tahun akan datang. Ianya adalah langkah yang sangat berbaloi jika kita bermula sekarang, selepas dua tahun kita mungkin boleh memenangi Piala AFF.
Selepas empat tahun, kita mungkin boleh layak ke Piala Asia dan selepas 10 tahun, kita mungkin boleh layak ke Piala Dunia.
Persoalannya, adakah kita rakyat Malaysia serius ke arah itu? Atau adakah kita perlu berulang kali menyanyikan lagu sama, menjanjikan harapan palsu kepada bola sepak negara kita?
Dalam ruangan itu, saya telah mencadangkan agar Kementerian Belia dan Sukan (KBS) dan Persatuan Bola Sepak Malaysia (FAM) membuka laluan kepada pihak-pihak swasta terlibat dalam membangunkan sukan nombor satu di dunia ini.
Bagi menyambung dan memberi gambaran lebih jelas tentang idea ini dan bagaimana ia mungkin boleh diaplikasikan di negara kita, saya telah membuat sedikit kajian tentang sistem bola sepak yang di amalkan di negara Jepun.
Untuk pengetahuan semua, negara Jepun telah mencapai tahap profesional pada tahun 1993 dan pada tahun 1998, negara Jepun telah menjejakkan kaki ke pusingan akhir Piala Dunia yang berlangsung di Perancis buat kali pertama.
Dalam masa lima tahun selepas mencapai tahap professional, Jepun telah pun berjaya melangkah ke Piala Dunia. Mungkin kita patut mencari apakah resepi yang digunakan oleh negara Matahari Terbit itu sehingga sukan bola sepak berkembang dengan begitu pesat dan cepat sekali.
Di Jepun, penglibatan syarikat-syarikat besar dalam sukan bola sepak adalah begitu aktif sekali. Kelab-kelab bola sepak yang utama pada asalnya ditubuhkan oleh syarikat-syarikat gergasi untuk bersaing dalam liga-liga tempatan di negara itu.
Bagi yang mengikuti J-League, sekadar menyebut beberapa nama, pasukan-pasukan seperti Urawa Reds, Kashima Antlers dan Jubilo Iwata, adalah masing-masing ditubuhkan oleh syarikat Mitsubishi Motors, Hitachi dan Yahama Motors Corporation.
Seperti kebanyakan pasukan lain yang bertanding dalam liga itu, boleh dikatakan hampir kesemua yang bertanding adalah pasukan-pasukan yang ditubuhkan oleh syarikat-syarikat gergasi di sana.
Selama beberapa dekad, syarikat-syarikat ini telah banyak menyumbang kepada pembangunan bola sepak Jepun.
Apabila liga Jepun mula mendapat status profesional, syarikat-syarikat ini menjadi lebih proaktif dengan menubuhkan akademi-akademi bola sepak mereka sendiri dan mula membina jenama mereka sendiri melalui bola sepak.
Selain dari itu, mereka turut menyumbang kepada komuniti setempat apabila akademi-akademi dan kemudahan yang dibina bebas digunakan oleh masyarakat setempat dengan harga yang berpatutan.
Hasilnya, pasukan-pasukan tempatan menjadi kesayangan mereka walaupun berada di kedudukan corot.
Jepun, dalam meningkatkan mutu bola sepak mereka, amat mementingkan pembangunan bakat-bakat dari peringkat awal.
Tidak terhad kepada sukan bola sepak sahaja, sukan-sukan lain seperti bola keranjang, bola tampar dan sebagainya, kejohanan-kejohanan tempatan dari peringkat sekolah hinggalah kebangsaan diperbanyakkan.
Dalam sukan bola sepak sendiri, Liga Daerah diadakan di setiap daerah disertai pasukan-pasukan amatur hinggalah mereka berjaya ke liga utama.
Pasukan-pasukan yang kecil sememangnya tidak akan mampu bersaing dengan kelab-kelab profesional. Namun, di sinilah sebenarnya bakat-bakat baru digilap. Dari peringkat daerah ke negeri dan akhirnya ke peringkat kebangsaan.
Malaysia sebenarnya harus mendapat banyak pengajaran dari kejayaan Jepun memajukan sukan bola sepak mereka. Mereka amat mementingkan pencarian bakat dari akar umbi.
Kesedaran sosial syarikat-syarikat gergasi di sana untuk menyumbang kepada komuniti juga amat tinggi.
Ini berbeza dengan sikap syarikat-syarikat kita yang kebanyakannya hanya mementingkan keuntungan semata-mata dan kurang berminat untuk berkongsi kejayaan mereka dengan masyarakat setempat.
Pada pendapat saya, adalah belum terlambat untuk Malaysia mengikut jejak langkah Jepun dalam meningkatkan mutu bola sepak kita. Pertama, seperti yang telah saya cadangkan sebelum ini, iaitu dengan ‘menswastakan’ bola sepak kita.
Kita mungkin tidak boleh berharap syarikat-syarikat gergasi kita menubuhkan pasukan bola sepak baru dan menyisihkan persatuan-persatuan bola sepak negeri yang sedia ada.
Namun, kerajaan boleh menyediakan satu kertas kerja agar projek ini boleh dijalankan dengan syarikat-syarikat yang berpengkalan di negara kita mengambil persatuan-persatuan bola sepak negeri sebagai 'anak angkat'.
Dalam proses 'pengambilan anak angkat' ini, syarikat-syarikat ini sebagai 'bapa' berhak mengambil segala inisiatif dan keputusan yang perlu untuk memastikan 'anak' jagaan mereka 'membesar menjadi insan yang berguna'.
Saya berpendapat, tidak ada bapa yang sanggup melihat anak-anak mereka gagal. Mereka sudah pasti akan melabur agar anak mereka berjaya.
Dengan dana yang agak besar dimiliki oleh syarikat-syarikat ini, tidak mustahil pelaburan mereka akan membawa sesuatu yang positif kepada bola sepak negara.
Bola sepak kita juga asti lebih meriah dengan suasana baru yang bakal diwujudkan. Sekurang-kurangya itulah yang berlaku di Jepun apabila Liga mereka dinaik taraf.
Tidak perlu saya sebutkan di sini, syarikat-syarikat manakah yang harus dipujuk agar terlibat dalam projek ini. Kita mempunyai sejumlah besar syarikat-syarikat gergasi yang telah berjaya dalam pelbagai industri bukan sahaja di dalam negara, malah terkenal di seluruh dunia.
Walau bagaimanapun, adakah syarikat-syarikat ini akan melakukan ini semua tanpa mendapat ganjaran setimpal? Jika bersandarkan andaian bahawa mereka hanya mementingkan keuntungan, saya pasti mereka pasti tidak mahu. Di sinilah peranan KBS sebagai orang tengah mengambil tempat.
KBS atas kapasitinya di pihak kerajaan, boleh memikirkan mekanisma yang sesuai dan menarik agar syarikat-syarikat yang menyumbang kepada pembangunan bola sepak mendapat insentif-insentif atau keistimewaan tertentu dari kerajaan.
Umpamanya pengurangan cukai-cukai tertentu yang pastinya akan melegakan mereka. Insentif-insentif lain haruslah difikirkan oleh KBS untuk membuka jalan kepada projek ini.
Sebelum ini, terdapat beberapa syarikat-syarikat yang membentuk kelab-kelab mereka sendiri dan boleh dikatakan mereka agak berjaya.
Namun, di Malaysia umum mengetahui sentimen kenegerian masih tebal dan tidak hairan kelab-kelab ini tidak mempunyai sokongan ramai.
Kerana itulah, idea pengambilan persatuan-persatuan bola sepak negeri sebagai ‘anak angkat’ syarikat-syarikat gergasi merupakan satu kaedah yang sesuai dalam menjenamakan semula liga bola sepak Malaysia.
Kedua, FAM pula harus melebihkan tumpuan mereka kepada liga-liga tempatan. Jelas sekali, liga kita bermasalah. Format yang berubah-ubah, pemain-pemain yang kurang bertenaga dan suasana pertandingan yang begitu suram sekali.
Pertandingan-pertandingan bola sepak tempatan harus diluaskan lagi. Contohilah Jepun yang mengambil berat pertandingan-pertandingan di peringkat sekolah dan daerah-daerah.
KBS dan FAM sepatutnya belajar dan amalkan apa yang dipelajari dari Jepun. Bukan sekadar belajar, tapi tidak mengamalkan pun apa yang dipelajari.
Liga-liga kecil di Malaysia harus bermula di peringkat daerah lagi dan FAM harus pastikan liga-liga daerah ini berjalan lancar.
Saya berpendapat liga-liga daerah ini tidak memerlukan kos yang besar dan pemain-pemainnya tidak memerlukan status profesional pun.
Perlawanan pula boleh dijalankan di padang-padang sekolah atau padang-padang Majlis Daerah. Ini penting agar lebih ramai bakat-bakat baru dapat diketengahkan kerana kita mungkin tidak bersedia melibatkan anak-anak kita dengan bola sepak sehingga mengabaikan pelajaran mereka.
Sebenarnya jika secara serius, akademi-akademi bola sepak yang ditubuhkan perlulah bertanggungjawab memastikan pelatih-pelatih mereka tidak tercicir dalam pelajaran dengan menyediakan kelas-kelas tambahan dan sebagainya.
Sekurang-kurangya akademi-akademi kita dapat melahirkan pemain-pemain yang mampu berfikir dengan bijak. Bukan hanya belajar menendang, menanduk dan meggelecek sahaja.
Dalam satu rencana bertajuk ‘Di sebalik kehebatan Chelsea’ bertarikh 14 Disember 2008 yang disiarkan Mingguan Malaysia baru-baru ini, pasukan gergasi ini amat mementingkan pembangunan bakat-bakat baru dengan menubuhkan akademi mereka sendiri.
Di dalam akademi yang sama, pelatih-pelatih disamping mengasah bakat bermain bola sepak, mereka disediakan kemudahan lengkap untuk belajar. Jika sebagai pemain bola sepak mereka ‘tidak menjadi’, sekurang-kurangya pelajaran mereka tidak akan tercicir.
Malaysia mungkin masih jauh jika mahu mencapai taraf seperti Chelsea atau kelab-kelab Jepun yang rata-rata begitu kaya menubuhkan akademi-akademi yang begitu lengkap dengan segala kemudahan. Namun, jika kita langkah-langkah seperti ini tidak dimulakan, kita akan lebih jauh ditinggalkan oleh mereka.
Sebagai permulaan, libatkan mereka dalam bola sepak kita dengan membenarkan pasukan-pasukan negeri memakai jenama mereka dan mereka mempunyai kawalan terhadap pasukan itu. Apabila sistem ini diterima pakai di Malaysia, dengan sendiri segala-galanya akan berkembang.
Dengan penyertaan yang lebih besar pihak-pihak swasta, kita mungkin tidak akan layak ke Piala Dunia dalam masa dua ke tiga tahun lagi. Generasi pemain yang kita ada sekarang tidak mungkin mencapai sasaran tersebut dalam tempoh masa terdekat.
Tetapi, kita harus berfikir untuk lebih dari 10 tahun akan datang. Ianya adalah langkah yang sangat berbaloi jika kita bermula sekarang, selepas dua tahun kita mungkin boleh memenangi Piala AFF.
Selepas empat tahun, kita mungkin boleh layak ke Piala Asia dan selepas 10 tahun, kita mungkin boleh layak ke Piala Dunia.
Persoalannya, adakah kita rakyat Malaysia serius ke arah itu? Atau adakah kita perlu berulang kali menyanyikan lagu sama, menjanjikan harapan palsu kepada bola sepak negara kita?
Tiada ulasan:
Catat Ulasan